ในช่วงมหาสงครามโลกครั้งที่ 2 กองทัพนาซีเยอรมันมีความพยายามในการพัฒนาเครื่องบินทิ้งระเบิดทางยุทธศาสตร์ระยะไกลออกมาหลายรุ่น Me 264 หรือ Messerschmitt Me 264 หนึ่งในเครื่องบินทิ้งระเบิดที่สามารถบินได้ไกลมากที่สุดในสงครามโลกครั้งที่ 2
กองทัพนาซีเยอรมันไม่ได้ต้องการแค่ทิ้งระเบิดทำลายเกาะอังกฤษแต่ยังต้องการส่งเครื่องบินไปทิ้งระเบิดใส่สหรัฐอเมริกา ซึ่งนับเป็นความพยายามในการพัฒนาเทคโนโลยีการบินแบบก้าวกระโดดเนื่องจากเครื่องบินทิ้งระเบิดจะต้องมีขีดความสามารถในการบินข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกไปกลับระยะทางรวมกันกว่า 10,000 กิโลเมตร
เครื่องบินทิ้งระเบิดทางยุทธศาสตร์ Me 264 ถูกออกแบบให้มีความยาว 20.8 เมตร วงปีกกว้าง 43 เมตร ความสูงประมาณ 4.3 เมตร น้ำนักตัวเครื่องบินประมาณ 21 ตัน น้ำหนักตัวเครื่องบินพร้อมน้ำมันและระเบิด 56 ตัน พลังขับเคลื่อนมาจากเครื่องยนต์ BMW 801D จำนวน 4 เครื่อง บินด้วยความเร็วสูงสุด 546 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เพดานบินสูงสุด 8 กิโลเมตร หากบรรทุกระเบิดเต็มพิกัดความเร็วจะลดลงเหลือ 333 กิโลเมตรต่อชั่วโมง พร้อมนักบินประจำการ 8 นาย
ระบบอาวุธเครื่องบินทิ้งระเบิดรุ่นนี้ติดตั้งปืนกลหนัก MG 131 machine guns จำนวน 4 กระบอก ปืนใหญ่อากาศ MG 151/20 cannon จำนวน 2 กระบอก ขีดความสามารถในการบรรทุกระเบิดน้ำหนักระหว่าง 3,000 – 6,000 กิโลกรัม ขึ้นอยู่กับภารกิจ
กองทัพนาซีเยอรมันและสหรัฐอเมริกามีหน่วยข่าวกรองที่ทราบความเคลื่อนไหวในการพัฒนาเทคโนโลยีอาวุธคอยสอดแนมระหว่างกันตลอดเวลา หากเปรียบเทียบการพัฒนาเครื่องบินทิ้งระเบิด Messerschmitt Me 264 ของกองทัพนาซีเยอรมันและเครื่องบินทิ้งระเบิด Boeing B-29 Superfortress ของกองทัพสหรัฐอเมริกาจะพบว่าการทดสอบบินครั้งแรกของเครื่องบินทั้งสองรุ่นมีระยะเวลาห่างกันเพียงแค่ 1 เดือนเท่านั้น
อย่างไรก็ตามแม้เครื่องบินทิ้งระเบิด Messerschmitt Me 264 จะสามารถบินได้ไกลกว่าเครื่องบินทิ้งระเบิดสหรัฐอเมริกาแต่ด้วยทรัพยากรสงครามที่มีอย่างจำกัดของกองทัพนาซีเยอรมันและอุตสหกรรมสงครามที่ถูกทำลายอย่างหนักจนเกิดภาวะขาดแคลนทำให้เครื่องบินทิ้งระเบิด Me 264 ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อทดสอบเพียงแค่ 3 ลำเท่านั้น
การทดสอบบินครั้งแรกเกิดขึ้นเมื่อวันที่ 23 ธันวาคม ค.ศ. 1942 และกองทัพนาซีเยอรมันยกเลิกแผนการเครื่องบินรุ่นนี้ในวันที่ 23 กันยายน ค.ศ. 1944 นับเป็นช่วงเวลาสั้น ๆ ของพัฒนาเครื่องบินทิ้งระเบิดทางยุทธศาสตร์รุ่นนี้ ในขณะที่พลังอำนาจด้านอุตสหกรรมของสหรัฐอเมริกาซึ่งเป็นหัวใจหลักในการชนะสงครามโลกครั้งที่ 2 ของสหรัฐอเมริกาสามารถเดินเครื่องได้เต็มที่ราวกับทุกบริษัทในสหรัฐอเมริกาเปลี่ยนสายการผลิตเพื่อสงครามทำให้สหรัฐอเมริกาสามารถพัฒนาเครื่องบินทิ้งระเบิดระยะไกลหลายพันลำภายในระยะเวลาอันสั้น
ข้อมูลเพิ่มเติม : นอกจากความพัฒนาเครื่องบินทิ้งระเบิดทางยุทธศาสตร์ระยะไกลไปถล่มสหรัฐอเมริกา กองทัพนาซีเยอรมันยังมีความพยายามพัฒนาขีปนาวุธข้ามทวีปและระเบิดปรมาณูอีกด้วย หากสงครามโลกครั้งที่ 2 ยืดเยื้อมากไปกว่านี้โฉมหน้าของสงครามอาจเปลี่ยนสมดุลอำนาจของกองทัพฝ่ายสัมพันธมิตรอาจถูกทำลาย ทิศทางการเมืองของโลกถูกปกครองโดยระบบเผด็จการทหาร ลัทธิบูชาผู้นำ ไร้เสรีภาพและแสงสว่างแห่งประชาธิปไตย
เรียบเรียงโดย THE HISTORY NOW